فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 5، شماره 3، پاییز 91 ، شماره پی در پی 17

سبک شناسی آوایی شعر حافظ شیرازی با توجه به دیدگاههای موریس گرامون

صفحه (0 - 0)
مجیدپویان
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
شمس الدین محمدحافظ شیرازی از شاعرانی است که آشنایی ژرف او به موسیقی موجب شده است که شعر او از موسیقایی ترین سرودههای زبان فارسی باشد و به همین دلیل از دیرباز مورد توجّه نغمه گران و تصنیف سازان بوده است.به نظر میرسد در شعر حافظ پیوندی تنگاتنگ میان کاربرد مصوّتها و صامتهای خاص و تداعی مفاهیم و معانی متناسب با بار عاطفی کلام وجود دارد.بررسی ویژگیهای زبانی متن از جمله مواردی است که هنگام سبک شناسی اثر ادبی به آن توجه میشود.این وِیژگیها ، خود نیز، در سه سطح آوایی، لغوی و نحوی مورد تحلیل و بررسی قرار میگیرد.در این مقاله کوشش میشود با توجه به دامنه متنوّع عاطفی شعر حافظ، سروده های او از چشم انداز دیدگاه های موریس گرامون ،زبان شناس نامدار فرانسوی، مورد بررسی قرار گیرد.پرسش کلان در این مقاله این است که بر اساس دیدگاههای گرامون چه تناسبهایی میان عناصر موسیقایی شعر حافظ با مفاهیم و معانی و طیف عاطفی ارائه شده در شعر این غزلسرای برجسته فارسی وجود دارد.

کلمات کلیدی
موسیقی شعر , سبک شناسی زبانی , حافظ , موریس گرامون , شعر قرن هشتم ﻫ .ق