فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 7، شماره 1، بهار 93 ، شماره پی در پی 23

نقش ایهام در سبک غزل اوحدی مراغی

صفحه (79 - 99)

تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
ایهام برجسته ترین عنصر بلاغی مسلط در سبک غزل فارسی در سده های هفتم و هشتم است. شاعران این عصر ایهام را در مرکز خلاقیت هنری خویش قرار داده اند بگونه ای که بخش مهمی از خلاقیت شعری آنها از رهگذر بکارگیری ایهام و انواع و اقسام آن محقق شده است و ایجاد معانی چند لایه و هنجارگریزیهای معنایی در سبک غزل این دوران محصول استفاده وسیع از ایهام است. اوحدی مراغی (م: 738) شاعر عارف سدۀ هفتم و هشتم، مانند دیگر غزلسرایان معروف آن روزگار توجه ویژه ای به ایهام و انواع و اقسام آن داشته است و این رویکرد بلاغی در مرکز آفرینش هنری او قرار گرفته و در تکوین و قوام سبک سخن او نقشی اساسی ایفا کرده است. میزان کاربرد انواع ایهام در غزل او چنان وسیع و متنوع است که شناخت درست طرز سخن وی در غزلیات مستلزم انجام پژوهشی دقیق در این باب است. امری که در مقالۀ حاضر به آن پرداخته شده است. با مطالعه و استخراج تمام موارد ایهام و دسته بندی آنها در سه گروه ایهام توازی، ایهام تناسب و ایهام زبانی میتوان به گسترۀ ایهام و نقش آن در طرزسخن او پی برد.

کلمات کلیدی
اوحدی مراغی , غزلیات , سبک عراقی , ایهام , انواع ایهام