فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 10، شماره 4، زمستان 96 ، شماره پی در پی 38

تحلیل استعارههای مکنیه در غزلهای بیدل

صفحه (0 - 0)
احمد تمیمداری(نویسنده مسئول)، زهرا پیرحیاتی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
بیدل دهلوی،(1054-1133 ه.ق) از شاعران توانای سبک هندی است که به نازک خیالیمشهوراست. استعارههای غریب و دور ازذهن او گواه این مطلب است.او تمام موجودات را جاندار و دارای ادراک و شعور میداند؛ جانبخشیهای او اعم از انسان و حیوان است و از سطح امور محسوس میگذرد و به ژرفای آن میرسد. او از عناصر انتزاعی نیز بهره میگیرد و تصاویری شگفت میافریند بیدل با دقت و ظرافتی حیرت انگیز اجزای امور محسوس و انتزاعی را به بخشهای چندگانه تقسیم میکند و به آنها حیات میبخشد. این مقاله؛ از طریق طبقه بندی و تحلیل استعارههای مکنیه بیدل، نگرش شاعر را، نسبت به پدیدههای جهان هستی و روابط آنها، نشان میدهد، در واقع بیدل با خلق استعارههای مکنیه خصوصاً؛ جانبخشیهای افراطی، به تصویر پردازیها متنوع و خلق مضمونهای جدید میپردازد. استعارههای مکنیه درگروههای مختلف تقسیم بندی شدهاند. بسامد انسان پنداری بیشترین سهم در میان استعارهها را دارد و استعارههای غیرانسانی نظیر عمارات، طبیعت، حیوانات، اشیا، )به ندرت گیاهان(، در مرتبه بعدی قرار میگیرند.

کلمات کلیدی
بیدل دهلوی , استعاره مکنیه , تشخیص , جاندارانگاری