فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 9، شماره 2، تابستان 95 ، شماره پی در پی 32

دادستایی و بسآمدی سامانمند آن، در دوره اساطیری و پهلوانی شاهنامه فردوسی

صفحه (263 - 280)
احمد امینی ، دکترکامران پاشایی فخری (نویسنده مسئول)، دکترخلیل حدیدی
تاریخ دریافت مقاله : آبان 1394
تاریخ پذیرش قطعی مقاله : شهریور 1395

چکیده
و کاربردهای داد هدف اصلی از این مقاله، آن است که بتوان، برداشتی معیّن و هدفمند از مفهومآن در شاهنامه فردوسی را یافت؛ لذا، برآن شدم که با استفاده از روش تحقیق تحلیل محتوایی وبررسی این موارد و تأمّل درلایههای درونی و برونی شاهنامه بخش اساطیری و پهلوانی دیدگاهفردوسی را در عین رازمندی آن بازشناسم؛ سرانجام، دریافتم که وی، داد را، زیبا و شایستهستودن دانسته، به گونهای که بخشی عظیم از این اثر گرانمایه، به دادگری و برآیند آن در اندیشهایرانیان، اختصاص یافته است که این نمودها، در داستانهای رزمی و بزمی، حماسی و عاشقانهمحسوس و مشهود است. او هرگز ایرانی را، متعدّی به حقوق دیگران ندانسته است و این را میباید،متأثّر از داشتن اندیشه دادگری دانست؛ به همین علّتهاست که او، داد را ستوده، با بیداد در ستیزبوده است. و این، نه رؤیایی و تخیّلی که آرمانی و تعبّدی است؛ یحتمل، همین ویژگی، شاهنامهی اورا، از سایر منظومههای حماسی، متمایز ساخته است؛ این است که فردوسی، یزدان را، خداوند داد وشاهنامه را، نامهی داد میانگارد.<-strong><-strong><-strong><-strong><-strong><-strong><-strong><-strong><-strong>