%0 Journal Article
%T  دادستایی و بسآمدی سامانمند آن، در دوره اساطیری و پهلوانی شاهنامه فردوسی
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A احمد امینی 
%A دکترکامران پاشایی فخری 
%A دکترخلیل حدیدی 
%D 2016
%\ 1394/08/14
%N 32
%V 9
%P 263-280
%K داد
%K  شاهنامه
%K  ایرانی
%K  داستانها
%K  فرمانروایی.
%X و کاربردهای داد هدف اصلی از این مقاله، آن است که بتوان، برداشتی معیّن و هدفمند از مفهومآن در شاهنامه فردوسی را یافت؛ لذا، برآن شدم که با استفاده از روش تحقیق تحلیل محتوایی وبررسی این موارد و تأمّل درلایههای درونی و برونی شاهنامه بخش اساطیری و پهلوانی دیدگاهفردوسی را در عین رازمندی آن بازشناسم؛ سرانجام، دریافتم که وی، داد را، زیبا و شایستهستودن دانسته، به گونهای که بخشی عظیم از این اثر گرانمایه، به دادگری و برآیند آن در اندیشهایرانیان، اختصاص یافته است که این نمودها، در داستانهای رزمی و بزمی، حماسی و عاشقانهمحسوس و مشهود است. او هرگز ایرانی را، متعدّی به حقوق دیگران ندانسته است و این را میباید،متأثّر از داشتن اندیشه دادگری دانست؛ به همین علّتهاست که او، داد را ستوده، با بیداد در ستیزبوده است. و این، نه رؤیایی و تخیّلی که آرمانی و تعبّدی است؛ یحتمل، همین ویژگی، شاهنامهی اورا، از سایر منظومههای حماسی، متمایز ساخته است؛ این است که فردوسی، یزدان را، خداوند داد وشاهنامه را، نامهی داد میانگارد.
%U https://bahareadab.com/article_id/136