فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 7، شماره 4، زمستان 93 ، شماره پی در پی 26

بررسی کارکرد سبک شناسانۀ آرایه های ادبی

صفحه (0 - 0)
عبدالرضا مدرس زاده
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده

یکی از کوششهای اصلی در دانش سبک شناسی، برجسته کردن سطح و ارزش ادبی هنری است که در نهایت میتوان با شناسایی و درنگ بر آن ارزشها ، میزان برتری و نیز رمز و راز توفق آثار ادبی بر یکدیگر را نشان داد.

معمولا در کتابهای سبک شناسی موجود در بخشی که به سطح ادبی آثار پرداخته میشود، ارزش سبک شناختی آرایه های ادبی (و حتی بلاغی) کمتر مورد اشاره قرار گرفته است این در حالی است که بکارگیری هر کدام از آرایه ها و یا بکارگیری بسامد دار برخی از آنها دقیقا با سبک ادبی و سبک شخصی صاحب اثر در ارتباط است.

سؤال اصلی در مقاله حاضر این است که شاعران صاحب سبک چگونه و با کدام زیرساخت و پیش زمینه از یکی دو آرایه ادبی در شعر خود بیشترین استفاده را برده اند؟

پاسخ هم آن است که اینگونه شاعران هوشمندانه و هنرمندانه و با توجه به فرصتهای ابراز هنر و خلاقیت خویش به شکلی کاملا طبیعی و دور از تصنع، آن آرایه خاص و مورد نظر را به کارگرفته اند بگونه ای که سبک شناس میتواند در مواجهه با حضور پربسامد یک آرایه و تلقی کردن آن به عنوان یک نشانه در متن، سرنخی برای رسیدن به سطح فکری و حتی سبک شخصی آن شاعر به دست آورد. شاعرانی مانند ناصرخسرو، خاقانی، سعدی، عماد فقیه و حافظ در این مقاله مورد توجه واقع شده اند.<-h1>

کلمات کلیدی
آرایه های ادبی , سبک شناسی , سبک شخصی , حافظ و دیگران