فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 8، شماره 1، بهار 94 ، شماره پی در پی 27

مفهوم شناسی واژۀ «سازه» در گفتمان معماری معاصر ایران

صفحه (0 - 0)
محمدباقر کبیرصابر
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده

این مقاله در رویکردی میان رشته ای، واژۀ سازه و دلائل تحول معنائی آن را در گفتمان معماری معاصر ایران مورد بررسی قرار داده است. لغت سازه از نوع لغاتی است که صورت لفظی آن از دیرباز در زبان فارسی وجود داشت؛ اما معنائی که پیشینیان از آن اراده میکرده اند، چیزی بود که الان مهجور شده است. این واژه در ابتدای قرن جاری، بار دیگر مورد توجه فرهنگستان اول ایران قرار گرفته و از طریق برابرسازی، در معنائی جدید احیاء شد؛ و اینک در گفتمان مهندسی ایرانِ معاصر به لفظ جاافتاده ای تبدیل شده که حامل مفهومی کاملاً مشخص است. در نوشتار پیش رو که با روش توصیفی ـ تحلیلی به انجام رسیده؛ به دو پرسش پاسخ داده شده است؛ (الف) در عرصۀ ادب پژوهی معماری ایرانی، اساس تردیدها دربارۀ اصالت واژۀ سازه ، برآمده از چیست؟ (ب) واژۀ سازه چگونه بار معنائی امروزین را که از شنیدنش در حرفۀ مهندسی استنباط میشود به دست آورده است؟ از نتایج این پژوهش، روشن شدن این حقیقت است که واژۀ سازه در گفتمان معماری قدیم ایران هرگز معنائی را که مهندسان معاصر از آن استفهام مینمایند، نداشته و انتخاب و رواج این واژه در دورۀ معاصر، پیآمد جدائی و انفکاک بین امر سازه و معماری است. از نتایج دیگر این پژوهش، درک خلأهای علمی در زمینۀ ادب پژوهی معماری ایرانی است؛ خلأهائی که جبران آنها فقط با تلاش های علمی منظم و بی طرفانه امکان پذیر خواهد شد.

<-h5>

کلمات کلیدی
معماری ایرانی , ادبیات فارسی , سازه , گفتمان مهندسی , معناشناسی

بازگشت به این شماره XML دانلود PDF Abstract