فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 6، شماره 4، زمستان 92 ، شماره پی در پی 22

طرز تازه(سبک هندی) در آیینه تحقیقات خاورشناسان از 1697م تا 1895م

صفحه (0 - 0)
شهرام آزادیان،نسیم محمدی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
طرز تازه یا سبک هندی که از اواخر قرن دهم هجری آغاز و تا اوایل قرن دوازدهم هجری ادامه دارد، سبک شعری رایج طیف وسیعی از شاعران دوره مزبور است که تأثیر آن در ادبیات فارسی، حتی تا به امروز قابل انکار نیست؛ با این وجود متأسفانه در ایران و خارج از ایران هرگز آن طور که باید و شاید به تحقیق درباره این شیوه شاعری و بررسی منصفانه نقاط ضعف و قوت آن پرداخته نشده است. از جمله علل اصلی این بی توجهی و کم کاری، دید منفی استادان و محققان متقدم ادب پارسی نسبت به این شیوه شاعریست که به شدت تحت تأثیر تذکره های نوشته شده در دوره بازگشت ادبی و رویکرد منفی این آثار نسبت به این سبک ادبی و بالعکس، بزرگداشت بی چون و چرای آثار متقدم ادب پارسی، میباشد که همین امر باعث شد از همان ابتدا تلاش کمتری برای شناسایی و شناساندن آثار نوشته شده در این سبک انجام گیرد. مسأله بسیار مهم دیگر، پراکندگی منابع تحقیقی موجود درباره این طرز و نیز عدم اطلاع کافی از تحقیقات انجام گرفته پیرامون آن در سایر کشورها و عدم بررسی این موضوع، در یک سیر تاریخیست؛ لذا در این مقاله سعی شده است در ابتدا قدیمی ترین آثار تحقیقی خاورشناسان پیرامون ادبیات فارسی شناسایی و سپس آثاری که به نحوی به معرفی شاعران طرز تازه و یا خود این سبک پرداخته اند، معرفی شوند و مورد نقد و بررسی قرار گیرند و بدین ترتیب، به این سوالات اساسی پاسخ داده شود:١- نخستین فردی که به معرفی شاعران این دوره پرداخت کیست؟ ٢- نخستین تذکره های فارسی که منتشر شدند کدامها هستند و چه نتایجی در روند آتی تحقیقات گذاشتند؟ ٣- دید کلی خاورشناسان تا سال ١٨٩٥ م نسبت به شعر دوره مذکور چیست؟

کلمات کلیدی
سبک هندی , طرز تازه , سبک شناسی , خاور شناس , شعر فارسی قرنهای دهم و دوازدهم