%0 Journal Article
%T بررسی سبک شناسی اشعار ادیب نیشابوری
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Hamid  Ali Kordkalaei
%A Ali  Aboulhasani
%D 2020
%\ 0000/00/00
%N 53
%V 13
%P 23-45
%K stylistics
%K  Adib Neyshabouri
%K  constitutional era
%K  literary features
%K  intellectual features
%X اگر سبک را «انحراف از نُرم» بدانیم، یکی از
شاعرانی که در عصر مشروطه دارای سبک شخصی بوده است، میرزا
عبدالجواد نیشابوری، متخلص به
«ادیب» است. وی در زمانی‌که اکثر شاعران عصرش، اشعارشان را در خدمت مردم
و مشروطه قرار داده ‌بودند، همچنان از مفاهیم کهن صحبت میکند. با این نگرش،
میتوان ادیب را به علت دلبستگی و آشنایی بسیار زیاد با زبان و
ادب کهن فارسی و عربی، تقلید و پیروی فراوان از سبک خراسانی، خصوصاً
فرخی سیستانی، شاعر دورۀ بازگشت دانست که در دورۀ مشروطه زندگی
میکند اما در اشعارش به مسائل رایج عصر مشروطه نمیپردازد. حتی رگه هایی از عرفان
هم در اشعار او یافت میشود، حداقل در حد استفاده از اصطلاحات صوفیانه که در شعر او
بوفور بکار رفته است.

عواملی مانند انس با اشعار پیشین و مطالعات فراوان
در حوزۀ ادب فارسی و عربی و در نتیجه استفادۀ فراوان از کلمات و ترکیبات کهن،
کلمات غریب و نامانوس، کلمات و عبارات عربی، فراوانی اشارات و تلمیحات، بهره گیری وسیع از اطلاعات در علوم مختلف باعث
دشواری و دیریابی اشعارش شده است.

از
دیگر ویژگیها و نشانه های گرایش او به زبان کهن میتوان به استفادۀ فراوان
از افعال پیشوندی، بکارگیری دو حرف اضافه برای یک متمم و استفاده از عدد و معدود،
جابجایی اجزای فعل مرکب و استفاده از فرایند واجی کاهش و افزایش اشاره کرد. در سطح
ادبی از تضمین و تلمیح به علت آشنایی با علوم مختلف و زبان عربی، بیشتر بهره برده
و از تشبیه و استعاره در اشعارش به میزان فراوان استفاده کرده است.از ادیب حدود
پنج هزار بیت باقی مانده است که بیشتر در قالب غزل، قصیده و رباعی است.
%U https://bahareadab.com/article_id/996