%0 Journal Article
%T سبک شعری «بی‌نشان» (بر پایۀ نسخۀ خطی دیوان این شاعر ناشناخته)
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Daryush  Zolfaghari
%D 2020
%\ 0000/00/00
%N 48
%V 13
%P 119-138
%K "Bineshan"
%K  Persian poetry
%K  Iraqi style
%K  poet women
%K  stylistics
%X «بی نشان» تخلص زنی است که از او نسخۀ
خطی دیوان شعری در دست است؛ این نسخه با شمارۀ 1102 در کتابخانۀ ملی پاریس نگهداری
میشود و تصویری صحافی شده از آن برای پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تهیه
شده و با شمارۀ 190 در آنجا موجود است. اشعار دیوان بی نشان بالغ بر1587 بیت شامل
216 غزل و 15 رباعی و یک قطعه است. «بی نشان» که به احتمال بسیار زیاد در قرن نهم
ه.ق میزیسته از شاعران بزرگ پیش از خود مانند عطار نیشابوری، مولوی، سعدی و حافظ
تأثیر پذیرفته و غزلهای او از نظر ساختاری ، بیشتر متأثر از شعر حافظ است. «بی نشان»
زبانی بسیار ساده و بی تکلف دارد و از کلمات کهن به ندرت استفاده کرده است. شعر او
در وزنهای پرکاربرد و معروف سروده شده است. شاعر، قافیه سنج نیست و از قافیه ها و
ردیفهای بسیار ساده استفاده کرده است. خوش آوایی درونی شعر او بیشتر به دلیل
جناسهای آن است و تشبیه و استعاره در شعرش بیشتر از صور خیال دیگر به کار رفته
است. افکار مذهبی مانند توحید، نبوت، امامت و معاد به صراحت در شعر «بی نشان» مطرح
شده و عشق او به پیامبر اسلام نمود ویژه ای دارد. گمان نزدیک به یقین ما این است
که «بی نشان» به دلیل داشتن افکار عرفانی از شهرت گریزان بوده و نمیخواسته از او
نام و نشانی بماند. در این پژوهش سبک شعری شاعر در سه سطح زبانی، ادبی و فکری
بررسی شده است.
%U https://bahareadab.com/article_id/917