%0 Journal Article
%T میان فزود (معترضه) مجالی برای وصف در شاهنامه فردوسی
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Khadijeh  Khosravi
%A Jalal   Khaleghi Motlagh
%A Ali  Imani
%D 2020
%\ 0000/00/00
%N 48
%V 13
%P 103-118
%K Description
%K  Parenthesis
%K  Shahnameh
%K  Metaphor
%K   Exaggeration
%K  Epic
%X رسالت این پژوهش بررسی مفاهیم
وصفی در «میان فزود» (معترضه) های شاهنامه فردوسی و تعیین تأثیر و میزان کاربرد
عناصر بلاغی (تشبیه، استعاره، اغراق و...) در آن است.امّا «میان فزود» را میتوان با
تساهل و تسامح همان «جمله معترضه» دانست با این تفاوت که «میان فزود» جامعیت و
شمول بیشتری دارد. در این مقاله تلاش بر آن بوده است که گزیده ای از «میان فزود »های
با مفهوم وصف که از تنوع ساختاری برخوردارند، مورد بررسی قرار گیرد.این «میان فزود»ها بیشتر به وصف
امور محسوس و ملموس؛ همچون: طلوع و غروب خورشید، صحنه های نبرد، اشخاص و اشیاء،
اماکن و غیر آن پرداخته است که رنگ و لحن حماسی در آنها کاملاً مشهود است. نمونه های
ارائه شده در مقاله حاضر بیشتر به خاطر محتوای آنها بر مضامین و مفاهیم گوناگون
وصفی بوده است و اما از جهت ساختار، قالب پربسامد، آن دسته از «میان فزود»هاست که
در یک مصراع گنجانیده شده است.از دیدگاه بلاغی، فردوسی کمترین
استفاده را از استعاره و بیشترین بهره را از اغراق و مبالغه برده است.میان فزودهای وصفی شاهنامه، مجالی
بوده است برای شاعر که هنر شاعری خود را به نمایش بگذارد که این خود دلیلی بر تخیل
وسیع او است.
%U https://bahareadab.com/article_id/916