%0 Journal Article
%T سبک شناسی مؤلّفه های مؤثّر بر سرشت ادبی در شرح مثنوی سُروری
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A zohair  tayyeb
%A Mohammad  mansour
%D 2020
%\ 0000/00/00
%N 48
%V 13
%P 67-81
%K Persian-speaking Turks
%K  Sururi
%K  Masnavi
%K  Anatolia
%K  Turkiye
%K  Ottoman
%X هرچند فارسی زبانی یگانه و دارای یک دستور زبان است امّا شیوه های
فارسی گویی در هریک از اقوام و ملل همجوار تفاوت دارد که این گوناگونی گاه در گویش
و گاه در سبک ادبی خود را نموده است. ترکان پارسی گو که از دوران سلجوقی بخشی از
بار سنگین ادب فارسی را بر گردۀ ستبر خود به دوش کشیده اند آثار گرانبها و
ارزشمندی به زبان فارسی رقم زده اند که همواره از دسترس پژوهشگران ایرانی دور و
بررسی آنها بهمین سبب تا دوران ما به تأخیر افتاد. بهمین جهت است که شیوۀ متن
پردازی تُرکانِ فارسی گو، در کمتر پژوهشی دستمایۀ بررسی قرار گرفته است، حال آنکه
بررسیِ متونِ تألیف شده در عهد عثمانی در سرزمین روم (آناتولی) حاکی از اختصاصات
سبکی و استقلال آنان در شیوۀ متن پردازی است. این نوشتار ضمن ارائۀ چارچوب نظری
سبک شناسی ادبی و زبانی با بررسی متنی کهن از آن سامان با عنوان شرح مثنوی سروری،
کهنترین شرح جامع مثنوی به زبان فارسی شیوۀ متن پردازی فارسی تُرکان را مورد بررسی
قرار میدهد و پاسخی اجمالی به این پرسش میدهد که اختصاصات سبکی ترکان پارسیگو
کدامند. محدودۀ این بررسی، نیمۀ نخست از دفتر اوّل این شرح را در بر گرفته است.
%U https://bahareadab.com/article_id/914