%0 Journal Article
%T میزان و چگونگی کاربرد تابو در ادبیات داستانی معاصر(1380-1320)
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Parvaneh Adelzadeh
%A Zeynab  Rahmanian
%A Kamran Pashai Fakhri
%D 0000
%\ 0000/00/00
%N 45
%V 12
%P 263-284
%K Taboo
%K  Fiction Literature
%K  Iranian Community
%X یکی از بهترین بسترهای
شناسایی نشانگان فرهنگ عامه و مردم شناسی افراد اجتماع مطالعۀ تولیدات داستانی است. تابو نیز به معنای ممنوعیّت
تقدّس یافته یکی از مهمترین
نشانگانی است که در متون داستانی متجلی میشود. آنها، نخستین قوانین بشری هستند که
بعدها ریشۀ منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از
جمله تجربیات فردی، ذهنیّات شخصی و واقعیّات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز
برخاسته و موثر بر این عوامل است. در این مقاله ابتدا با بسط مفاهیم نظری تابو در
جامعۀ ایرانی و ادبیات داستانی معاصر، تلاش شده که ویژگیهای برجسته و نهفته جامعۀ ایرانی بررسی و شناسایی شوند. سپس مصادیق عینی
آن در متون داستانی (1380- 1320) تحلیل شده است. نتایج نشان میدهد که تابوهای
جامعه ایرانی در سه گروه تابوهای قدرت، مسایل جنسی، و زبان بیشترین بسامد را داشته
و همچنین تابوهای مادر، پدر، زن بودن، و حجاب از جمله تابوهای گسترده، از دیدگاه نویسندگان
این دوره است. زبان داستانها و تابوهای مطرح شده در آنها ارتباط تنگاتنگی با جنسیت
و طبقۀ اجتماعی نویسنده و قهرمانان داستان دارند. زمان خلق داستان نیز، از حیث
حوادث اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و.. بر تولد یا مرگ تابوها موثرند.
%U https://bahareadab.com/article_id/815