%0 Journal Article
%T تحلیل استعارههای مکنیه در غزلهای بیدل
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Zahra Pirhayati
%A Ahmad Tamimdari
%D 2018
%\ 0000/00/00
%N 38
%V 10
%P 0-0
%K Biddle Dehlavi
%K  Implied Metaphor
%K  Personification
%K Animism.zoomorphism
%X بیدل دهلوی،(1054-1133 ه.ق) از شاعران توانای سبک هندی است که به نازک خیالیمشهوراست. استعارههای غریب و دور ازذهن او گواه این مطلب است.او تمام موجودات را جاندار و دارای ادراک و شعور میداند؛ جانبخشیهای او اعم از انسان و حیوان است و از سطح امور محسوس میگذرد و به ژرفای آن میرسد. او از عناصر انتزاعی نیز بهره میگیرد و تصاویری شگفت میافریند بیدل با دقت و ظرافتی حیرت انگیز اجزای امور محسوس و انتزاعی را به بخشهای چندگانه تقسیم میکند و به آنها حیات میبخشد. این مقاله؛ از طریق طبقه بندی و تحلیل استعارههای مکنیه بیدل، نگرش شاعر را، نسبت به پدیدههای جهان هستی و روابط آنها، نشان میدهد، در واقع بیدل با خلق استعارههای مکنیه خصوصاً؛ جانبخشیهای افراطی، به تصویر پردازیها متنوع و خلق مضمونهای جدید میپردازد. استعارههای مکنیه درگروههای مختلف تقسیم بندی شدهاند. بسامد انسان پنداری بیشترین سهم در میان استعارهها را دارد و استعارههای غیرانسانی نظیر عمارات، طبیعت، حیوانات، اشیا، )به ندرت گیاهان(، در مرتبه بعدی قرار میگیرند.
%U https://bahareadab.com/article_id/27