%0 Journal Article
%T تحلیل بینامتنی شاهنامه فردوسی و شهنامه سلیمانی سروده فتح الله عارف بر اساس رویکرد ژرار ژنت
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Mohammad Reza Amirkhani Dehbalai
%A Ahmadreza Yalmeha
%A Maryam Mahmoudi
%D 2025
%\ 2024/10/08
%N 108
%V 18
%P 237-261
%K Intertextuality
%K Gerard Genette
%K The Shahnameh of Ferdowsi
%K The Shahnameh of Soleimani
%K Fathullah Aref
%X زمینه و هدف: در نقد ادبی معاصر، معنای یک متن بصورت تنگاتنگی وابسته به کشف
ارتباط میان متن با پیش متن یا پیش متنهایی است که همچون مؤلفه های فرامتنی، عامل
زایشگری اثر بشمار می‌آید؛ از این رو تحلیلهای بینامتنی، ابزاری روشمند جهت تحلیل
نظام معنایی، ساختاری و زبانی یک اثر بشمار می‌آید. در این پژوهش برآنیم تا با
بهره گیری از رویکرد بینامتنی ژرار ژنت به ارزیابی دلالتهای بینامتنی در شهنامه
سلیمانی ـ متنی حماسی بشیوه شاهنامه از قرن دهم ـ بپردازیم.

روش پژوهش: روش پژوهش در این مقاله توصیفی ـ تحلیلی، بر مبنای مطالعات کتابخانه ای
با بهره گیری از رویکرد نقد ادبی بینامتنی بر اساس نظریه ژنت است. محدوده پژوهش
شهنامه سلیمانی اثر فتح‌الله عارف است.

یافته های پژوهش: یافته های پژوهش حاکی از آن است که پیوندهای
نهان و آشکار میان شهنامه سلیمانی و شاهنامه فردوسی بر اساس نظریه بینامتنی ژرار
ژنت وجود دارد.

نتایج پژوهش: با توجه به وجوه و ابعاد تأثیرپذیری فتح‌الله عارف در شهنامه
سلیمانی از حماسه سترگ فردوسی در شاهنامه، تأثیرپذیری عارف، تنها در حیطه زبانی و
واژگانی نبوده است بلکه شاعر ضمن بررسی تقابلی در بازآفرینی یک متن در قامت یک
شاهنامه با تکیه بر احساس برتری خود و اثرش نسبت به فردوسی و شاهنامه، سعی داشته
در تصویرپردازی، شخصیت‌پردازی، صوربلاغی و شگردهای بیانی از شاهنامه تأثیر بپذیرد
و ردّپای این تأثیرپذیری در شهنامه سلیمانی قابل مشاهده است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1800