%0 Journal Article
%T سبک شناسی تطبیقی نزار قبانی و شمس لنگرودی با تکیه بر مشابهات سبکی
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Abbasali Kashani
%A Mohammad Ali Shafaei
%A Ashraf Chegini
%D 2024
%\ 2024/02/15
%N 104
%V 17
%P 155-176
%K Keywords: stylistics
%K  anchoring
%K  Qabbani
%K  comparative study.
%X زمینه و هدف: نزار توفیق قبانی(1923ـ 1998) و محمدتقی شمس لنگرودی(1329) از
شاعران نامدار ادبیات معاصر سوریه و ایران هستند که در این مقاله با تکیه بر
تشابهات سبکی، شعرشان در سه سطح زبانی، ادبی و فکری تحلیل شده است. هدف کلی این
است که مشخص شود دو شاعر با وجود تعلق داشتن به دو ادبیات متفاوت، چه وجه شباهتی
در زبان، ادبیّت و محتوا باهم دارند. 

روش: این بررسی با مطالعه کتابخانه ای و به شیوه توصیفی تحلیلی انجام شده
است. جامعه آماری تحقیق اشعار قبانی و لنگرودی میباشد. 

یافته ها: قبانی و لنگرودی در سطح زبانی از هنجار زبانی و قالب شعر کلاسیک
عدول کرده اند و شعر نو و سپید سروده اند. قبانی با توجه به زمانه شاعری، دیرتر به
شعر نو روی آورده است اما لنگرودی شاعر شاخص شعر منثور بعد از انقلاب اسلامی است.
واج آرایی، جناس و تکرار واژه در موسیقی درونی آنها شاخصه سبکی دارد که در هر دو
تکرار واژه بیشتر است. در سطح لغوی از واژه های روزمره و متداول زمانه استفاده
کرده اند. واژه سازی و ترکیبات نو، علاقه مندی به کاربرد برخی واژه های مربوط به
زندگی پیرامونشان شاخصه سبکی هر دوی آنهاست. در سطح نحوی، ادغام زبان کلاسیک و
گفتاری، گرایش به زبان مردمی، نزدیک کردن زبان شعر به نثر، کوتاه نویسی و کاربرد
ترکیبهای نو مشترک هستند. در سطح ادبی، شباهت آنها در نوآوری عناصرخیال کلاسیک،
سادگی تصاویر و تصویرسازی از عناصر پیرامونشان میباشد. این شباهت در آرایه های
تشبیه، استعاره، نماد و تلمیح فراوانی دارد. دغدغه مشترک آنها در سطح فکری، همسویی
با واقعیت جامعه، مشکلات انسان معاصر و انتقادات اجتماعی سیاسی است. نگاه
رمانتیسمی به مسأله عشق، انعکاس مسائل مهم جامعه از جمله مسأله فلسطین و قدس در
شعر قبانی، انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی در شعر لنگرودی وجه تشابه آنهاست و تفاوت آنها توجه به عواطف
شخصی و مشکلات جامعه خودشان است که در این محتواها دیده میشود. 

نتیجه گیری: آنچه که این دو شاعر را با زبان متفاوت کنار هم قرار میدهد، نوع برخورد آنها با زبان، ادبیّت، فرم و شکل و اندیشه است. هر دو با نگرش تازه به شعر روی آوردند و با عبور
از سنت شعر کلاسیک به نوآوری دست یافتند. زبان تازه، خیال تازه و محتوایی همسو با
واقعیت جامعه معاصر، مناسب عواطف روحی انسان معاصر دارند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1734