%0 Journal Article
%T بررسی انواع خودپژواکی در شعر شاعران شاخص با تکیه بر سبک خراسانی(رودکی-فردوسی) آذربایجانی(خاقانی- نظامی) و عراقی(سعدی- مولوی)
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Anis Jahangir
%D 2024
%\ 2024/03/02
%N 104
%V 17
%P 37-62
%K Talking about oneself
%K  Persian poetry
%K  Third to eighth centuries
%X هدف و زمینه: خودپژواکی، پدیده ای است که در همه دوره ها
وجود دارد و اصطلاحی است که به بیان آشکار روند ساخت اثر هنری یا بازتاب مسائل
زندگی شاعر یا نویسنده در اثر وی اشاره دارد، بگونه ای که شاعر در ضمن سرودن شعر،
اطلاعات مفیدی از زندگی شخصی خود بیان کند که قابل تامل و مطالعه باشد.این پژوهش
میکوشد تا با بررسی انواع خودپژواکی در شعر شاعران منتخب سبک خراسانی(رودکی-فردوسی)،
آذربایجانی(خاقانی-نظامی) و عراقی(سعدی-مولوی) شباهتها و تفاوتهای آن را در سه
دوره مهم از تاریخ ادبیات فارسی تحلیل کند. با مقایسه و تحلیل مسائل بازتاب یافته
در شعر شاعران ادوار گوناگون ادب فارسی از منظر خودپژواکی، ضمن دستیابی به اطلاعات
ارزشمند از لحاظ تاریخی،میتوان به برخی از خصوصیات شخصیتی شاعر و مسائل روزگار وی
پی برد.

روش تحقیق: روش پژوهش بصورت کتابخانه ای توصیفی-
تحلیلی است. ابتدا مطالب را جمع‌آوری میکنیم سپس به تحلیل آنها میپردازیم.

یافته ها: همۀ شاعران به زندگی شخصی خود پرداخته اند
اما بیشتر از همه مولانا به این مهم پرداخته است. مولانا انگار در میان شعر زندگی
میکند. سعدی بیشتر از همه مسائل اجتماعی و اخلاقیات را در اشعارش به نمایش گذاشته
است، اجتماع و پرورش مردم برای او مهم است. فردوسی بیشتر از همه وضعیت اقتصادی خود
را بازگو کرده است و شخصیت کاملاً
جدی دارد. رودکی خوشگذران است، خاقانی اهل تفاخر است و کمتر دوستی برای خود برگزیده است و
نظامی چهره ای اهل طرب و شادی و بزم از خود بروز میدهد،
سعدی انسانی پخته است و چون شیوه ای
شاعریش که سهل و ممتنع است، انسانی است که جهان را ساده میگیرد و اهل سختگیری
نیست. مولانا اهل ریاضت نفس و سختی کشیدن و بیداری و شب‌زنده داری است. در سبک
عراقی نسبت به سبک خراسانی و آذربایجانی،
خود پژواکی ‌بیشتری دیده میشود.

نتیجه: مولانا در بیان غم دوری از معشوق خود
پژواکی بیشتری دارد،سعدی در تربیت نفس و اخلاقیات.نظامی در بیان عشق و هجران خود پژواکی
بیشتری دارد،خاقانی در سوگ فرزند و توحید باری تعالی و سفر حج.فردوسی در بیان تنگدستی
در موعد پیری و افسوس بر تلاشی که قدر دانسته نشد خود پژواکی دارد،رودکی در بیان
نابینایی و تعلق خاطرش به امیران اهل فضل سامانی و رفتارش با همسر نامهربانش.
%U https://bahareadab.com/article_id/1729