%0 Journal Article
%T بررسی تطبیقی نگاه مفسرین و عرفا به «آیۀ امانت»، چیستی و چرایی رد و قبول آن از سوی آسمانها و زمین و انسان در کتب تفسیری و عرفانی فارسی (روض الجنان، کشف‌الاسرار، مرصادالعباد، مثنوی معنوی)
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Mitra Bahrami
%A Nasser Kazem Khanlou
%D 2024
%\ 2023/05/26
%N 96
%V 17
%P 185-206
%K Ayah Amanat
%K  commentators
%K  oppression and ignorance
%K  Ruz al-Jinnan
%K  Kashf al-Asrar
%K  Mersada al-Abad
%K  Masnavi Ma'anavi.
%X زمینه و هدف: برخی از آیات قرآن کریم
بواسطۀ محتوا و پیام خاص و عمیق خود، بازتاب بیشتری نسبت به سایر آیات در آثار
نویسندگان، شعرا و مفسرین بر جای داشته ‌اند. آیۀ شریفۀ 72 سورۀ احزاب از جمله
آیاتی است که در مراد و معنای آن اختلافات زیادی بین مفسران و قرآن کریم و عارفان
وجود دارد. لذا با توجه به تأثیر وسیع این آیه در کتب تفسیری و عرفانی، به بررسی
نظرات و مستندات چهار تن از مفسران و عرفا در باب معنای امانت و چگونگی حمل آن بر
عالم و علت ابای مخلوقات از پذیرش آن و چگونگی پذیرش انسان پرداخته و در آخر علت
وصف انسان به ظلم و جهل مورد بررسی قرار گرفته است.

روش مطالعه: در مقالۀ حاضر از روش
توصیفی-تحلیلی و مطالعۀ منابع کتابخانه ای صورت گرفته است. در ابتدا آثار و منابع
مرتبط با موضوع بدقت مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته اند، سپس دربارۀ آیۀ موردنظر
و دیدگاه چهار تن از مفسران و عارفان مورد بررسی قرار گرفته است.

یافته ها: از نظر مفسرین و عرفای موردمطالعه، انسان تنها
موجودی است که صلاحیت و شأنیت حمل امانت را دارد، و این پذیرش از سـوی انسـان با
اختیار و اراده همراه بوده است. کتب تفسیری موردمطالعه امانت را به امور گوناگونی
تعبیر میکنند، اما کتب عرفانی موردمطالعه، امانـت را تعبیـر بـه » عشق و معرفت» نموده اند و محبت را حاصل
معرفت الهی میدانند.

نتیجه گیری: مفسران موردمطالعه انسان را به سبب برداشتن امانت، ظلوم و جهول
میدانند و ملامت مینمایند، اما عارفان موردنظر‌ به علت تمجید خداوند از محبوب خود
و ایجاد رابطۀ عاشقانۀ دوسویه،‌ این دو واژه را واژگانی مثبت و عامل مدح انسان
میدانند نه ذم او.
%U https://bahareadab.com/article_id/1615