%0 Journal Article
%T بررسی متدهای ایماژسازی در تصانیف هوشنگ ابتهاج، نواب صفا و بیژن ترقی
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Golshan Namdari
%A Sima Mansoori
%A Masoud Pakdel
%D 2023
%\ 2022/09/13
%N 89
%V 16
%P 275-293
%K image
%K song
%K  orchestrate
%K poem
%K  imagination
%K  method
%X زمینه و هدف: مقالۀ
حاضر به بررسی آن بخش از تصویرپردازیهای شاعران و ترانه سرایان (ابتهاج، ترقی و
صفا) پرداخته است که به شکل خصیصۀ سبکی درآمده اند و قاعده مند شده اند. این ترانه ها،
که از بهترین شاهکارهای هنری و ادبی ترانه سرایان نامبرده محسوب میشوند، به دلیل
خلاقیت و نبوغ هنری و ادبی سازندگان خود تشخص سبکی یافته و پایۀ سبک ویژۀ فردی در
ترانه سرایی شده اند. در این مقاله مشهورترین ترانه های دهۀ سی و چهل که
پرمخاطبترین مجموعه آثار هنری به شمار میرفته اند بررسی ‌شده ‌است. هدف این مقاله،
معرفی تأثیر نوع ایماژ و تصویرپردازی در خلق تصانیف مطرح و سبکهای هنری جدید بوده
است.

روش مطالعه: در نگارش
مقاله از روش پژوهشی تحلیلی-توصیفی بهره گرفته ‌شده است. ابزار پژوهش شامل فیشهایی
است که ضمن مطالعه و بررسی، از منابع برداشته ‌شده است و حجم نمونه، منحصر به
ترانه های مشهور دهۀ سی و چهل بوده است که در مجموعه آثار شاعران نامبرده ثبت ‌شده اند.


یافته ها: ترانه سرایان
مطرح، که از نبوغ هنری-ادبی برخوردارند، در پردازش تصاویر و ایماژهای سامانمند و
روشمند موفق بوده اند و با این شگرد توانسته اند به تشخص ادبی-هنری دست یابند.

نتیجه گیری: تخیل و قدرت تصویرپردازی در درجۀ نخست
از آنِ ترقی است؛ سپس ابتهاج و در نهایت اسماعیل نواب صفا در آفرینش هنری ایماژ‌های
متدیک هنری ستودنی بوده و قلمی خلاق دارند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1514