%0 Journal Article
%T نگاهی به سبک انواع تشبیهات تأویلی در شعر مولوی (با تأکید بر قصّۀ روایی و قرآنی حضرت عیسی(ع))
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Soltan Morad Miri
%A Mohammad Ebrahim Malmir
%A Fatemeh Kolahchian
%D 2023
%\ 2022/04/30
%N 86
%V 16
%P 243-258
%K interpretation
%K  translation and comparison
%K  compact simile
%K  Molavi's poetry
%K  Jesus (pbuh)
%X زمینه و
هدف: یکی از
ویژگیهای فکری شعر مولوی بکارگیری مفاهیم قرآنی ازجمله بهره گیری از شخصیتهای
قرآنی است. مولوی صرفاً در بکارگیری اعلام قرآنی، نگاه تلمیحی اقتباسی ندارد؛ بلکه
او با نگاه هرمنوتیکی، عناصر قصّه های قرآنی بویژه شخصیت پیامبران را تأویل میکند.
مولانا در این فرایند خلاقانه عمل میکند و تصاویر بلاغی از تأویلات خود میسازد.

روش مطالعه: نگارندگان این پژوهش با توصیف و تحلیل
داده ها بعد از بیان کلیات، انواع تشبیه تأویلی فشرده برخاسته از قصّۀ قرآنی عیسی
(ع) را تحلیل میکنند تا رابطۀ معنادار بسامدها مشخص گردد.

یافته ها: در این پژوهش
پربسامدترین نوع تشبیه، تشبیه فشردۀ (بلیغ) اضافی است که مولانا ابتدا قصّه یا آیۀ
قرآن را بر مبنای قاعدۀ جری و تطبیق و رهیافت به باطن تأویل میکند؛ آنگاه طبق شیوۀ
بلاغی خود، تصاویر بدیعی همچون عیسی روح، مریم عشق، گهوارۀ قالب، دجّال غم، مریم
نی و... می‌آفریند و این بیانگر آن است که مولوی با رویکردی درونی و معرفتی به قصص
و شخصیتهای قرآنی مینگرد و نگاه نو به شخصّیت پیامبران ازجمله حضرت عیسی (ع) دارد.

نتیجه گیری: مولانا قصّۀ عیسی (ع) را
که امری بیرونی است با ذهنیات و مشرب ذوقی خود می‌آمیزد و با چشم‌اندازی عرفانی آن
را تأویل میکند و این باب را بر مخاطب گشوده است که هرکسی به فراخور فهم و نگرش
خود میتواند تصاویر و ترکیبات نغز و بلاغی در سایۀ تأویل ایجاد نماید. در این
مقاله نگارندگان شکلهای تشبیه فشرده را بلحاظ نوع تأویل و ابداعی و تقلیدی بودن و
نیز حسی و عقلی بودن تبیین کرده اند
%U https://bahareadab.com/article_id/1467