%0 Journal Article
%T ساختار زبانی کنایات نظامی گنجوی در منظومۀ هفت پیکر
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Maryam Zamani
%A Behnaz Payamani
%D 2022
%\ 2021/08/07
%N 79
%V 15
%P 191-204
%K Haft Peykar
%K  Nizami Ganjavi
%K  allusion
%K  Linguistic structure
%X زمینه
و هدف:
هفت پیکر چهارمین منظومه از پنج گنج نظامی، داستان شادخواریهای بهرام گور و قصه گوییهای
بانوانی از هفت اقلیم برای اوست. در این پژوهش متن منظومه با هدف نشان دادن ساختار
زبانی کنایات بررسی میشود.

روش
مطالعه:
این پژوهش از نوع نظری بر اساس منابع کتابخانه ای و به شیوۀ توصیفی- تحلیلی است.
جامعۀ آماری مورد مطالعه منظومۀ هفت پیکر به تصحیح حسن وحید دستگردی است. برای
انجام این پژوهش 280 نمونه کنایه از منظومه موردنظر استخراج شده و ساختار زبانی
آنها از منظر روساخت مورد بررسی قرار گرفته و برای پرهیز از تکرار نمونه ها، برای
هریک از دسته بندیهای موردنظر به ذکر یک نمونه اکتفا شده است.

یافته ها: در هفت پیکر بین گستردن
کلام در محتوا، فرم و شیوه های زبانی و بلاغی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد و متن از
این منظر بسیار یکدست و یکپارچه است و در این زمینه نمیتوان به زیاده روی شاعر در
گستردن کلام اشاره کرد اما ایجاز و کوتاهی جمله در بیان کنایات هم آنچنان که در
آثار غزلسرایانی چون حافظ وجود دارد بچشم نمیخورد.

نتیجه گیری: از نظر ساختار جملات
کنایی، تقریباً بیشتر کنایه ها در این اثر بترتیب بصورت فعل مرکب، جمله، فعل
پیشوندی یا فعل مرکب پیشوندی و درنهایت اسم و صفت مرکب است. ساختار دستوری کنایات
این منظومه هم بصورت عبارتهای فعلی، فعل مرکب، فعل پیشوندی، مرکب پیشوندی، گروه
اسنادی، صفت مرکب و اسم مرکب است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1360