%0 Journal Article
%T باور بلاگردانی در مثنوی مولانا و دیوان عطار
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Zahra Baratieh
%A Ghorban Ali Ebrahimi
%A Mehrdad Chatraei
%D 2022
%\ 2021/07/31
%N 77
%V 15
%P 121-137
%K Scapegoating
%K  transmission of evil
%K  folk beliefs
%K  myth
%K  Molana
%K  Attar
%X زمینه و هدف: هدف
اصلی این جستار بررسی و تحلیل اَشکال باور بلاگردانی در مثنوی مولانا و دیوان عطار
و نیز رسیدن به مفهوم این آیین از خلال این آثار گرانقدر ادبیات عرفانی است تا
مصادیق اسطوره ای و عامیانۀ این آیین را در اشعار یادشده استخراج نموده و مورد
بررسی و واکاوی قرار داده شود.

روش مطالعه: ‌پژوهش حاضر بشکل بنیادی بر پایۀ مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

یافته ها: بلاگردانی یک آیین اسطوره ای- مذهبی است
که در میان اقوام و ملل مختلف با اهداف گوناگون از دیرباز رواج داشته است. بسیاری
از سنتهای اسطوره ای و کهن برای دور ماندن از بلایا و یا رفع آن، روشهای مختلف
بلاگردانی را توصیه کرده اند. بلاگردانی آیینی است که در پهنۀ
جغرافیایی تمدن بشری قدمتی به گسترۀ تاریخ بشری دارد و یکی از آیینهایی است که
بصورتهای مختلف در مراسم و جشنها و در میان اقوام و تمدنهای گوناگون دیده
میشود. آیین بلاگردانی
از چنان ریشه و قدمتی برخوردار است که حتی ردّپای آن را در ادبیات کلاسیک ایرا‌ن و در شعر عرفانی مولانا و ‌عطار بوضوح
میتوان یافت.

نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاکی از آن است که دو شاعر برجستۀ ادبیات عرفانی ایران-
مولانا و عطار- به جنبه های اسطوره ای آیین بلا‌گردانی کاملاً آشنا و واقف هستند‌
و توانسته اند به هنریترین وجه ممکن آن را در اشعار خویش بکار ببرند. در این میان
توجه مولانا به باور بلاگردانی و مصادیق آن بیش از عطار است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1324