%0 Journal Article
%T تصورات استعلایی و نمودهای آن در غزلیات بیدل دهلوی و اشعار سهراب سپهری
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Mohammad Ansari Pouya
%A Abbas Nikbakht
%A Maryam Shabanzadeh
%D 2022
%\ 2021/07/31
%N 77
%V 15
%P 105-120
%K Transcendental Symbols
%K  Biddle Dehlavi
%K  Sohrab Sepehri
%X زمینه و هدف:
در نگرش بیدل دهلوی و سهراب سپهری، یک حقیقت مطلق وجود دارد و همۀ پدیده های طبیعی
عالم مادّی، تجلّی همان یک حقیقت میباشد. عالم روحانی و آن حقیقت برتری که شاعر
خواهان رسیدن به آن است در قالب نمادهای استعلایی بیان میشود. ازآنجاکه استفادۀ
فراوان بیدل دهلوی و سهراب سپهری از این نمادها، فهم شعرشان را دشوار کرده است،
نوشتار حاضر با هدف برطرف کردن بخشی از ابهامات موجود در شعر این دو شاعر، نمادهای
استعلایی موجود در دیوان غزلیات بیدل و مجموعه اشعار سپهری را که جنبۀ استعلایی
دارند، مورد بررسی قرار میدهد. در کنار تحلیل محتوایی، زیبایی شناسی این نمادها
نیز از هدفهای پژوهش حاضر است.

روش مطالعه:
این پژوهش براساس شیوۀ توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است.

یافته ها: نمادهای استعلایی در غزلیات بیدل
و شعر سپهری، ریشه در طبیعت دارند. بدین ترتیب که طبیعت و مظاهر آن به حقیقت مطلق
(خداوند) منتهی شده و ما را به خداشناسی رهنمون میشوند.

نتیجه گیری: اندیشه های
استعلایی بیدل در دیوان غزلیات بصورتی است که بسیاری از تصاویر در وضعیتی متناقض
با یکدیگر پدید آمده اند. استعلا در غزلیات وی، خصلتی نفسانی و عارفانه دارد و او
از صفا دادن به نفس و دل و زدود‌ن بدیهای نفس امّاره و رذیلتهای اخلاقی سخن میگوید
تا به عروج، زندگی برتر، حقیقت و وجود خدا برسد. از سوی دیگر، سپهری نگاهی درونی
به خدا دارد؛ همچنانکه خدا در میـان رمانتیکها بعنوان احتیاجی قلبی و درونی، جای
باز کرد و آنها به دین از منظری هنری توجّه کردند، یار آشنا و عشقی که در وجودش
نهفته است شاعر را به رمزوراز خلقت نزدیک میکند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1323