%0 Journal Article
%T بررسی نامه های شاهنامۀ فردوسی از منظر سبک‌شناسی با تکیه بر ارکان، سطوح ارتباطی و انواع نامه ها
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Seyyedeh Fatemeh Hosseini Tabar
%A Abbas Khairabadi
%A Hamidreza Soleimanian
%A Mahmoud Firoozi Moghaddam
%D 2022
%\ 2021/03/12
%N 73
%V 15
%P 179-197
%K Correspondence
%K  Ferdowsi Shahnameh
%K  Stylistics
%K  Linguistic level
%K  Literary level
%K  Intellectual level
%X زمینه و هدف: نامه یکی از وسایل برقراری
ارتباط میان انسانهاست که از دیرباز مورد استفاده بوده است. نامه های موجود در
منابع فارسی از جهات مختلف درخور مطالعه و تحقیق هستند. در شاهنامۀ فردوسی نیز که
درحقیقت تاریخ قوم ایرانی پیش از
اسلام آن
‏هم بشکل داستانهایی دل‏انگیز است، نامه نقش مؤثری داشته است. در این مقاله
به بررسی سبک‌شناسی نامه ها در این اثر با تکیه بر ارکان، سطوح ارتباطی و انواع
نامه ها پرداخته شده است.

روش
مطالعه: این مقاله براساس مطالعات کتابخانه ای و به شیوۀ
توصیفی-تحلیلی انجام شده است. 

یافته ها: در هیچ‌یک از منظومه های
داستانی و حماسی فارسی، تعداد و نقش نامه ها، قابل مقایسه با شاهنامۀ فردوسی نیست.
در این اثر حماسی با ‌انواع مختلفی از نامه روبرو هستیم که در ساختار اغلب
آنها میتوان پنج رکن 1- ستایش خداوند، 2- ذکر فرستنده و مخاطب نامه و
ستایش او، 3- مقدمۀ متناسب با رکن
اصلی نامه، 4- رکن اصلی نامه، و 5- خاتمۀ نامه را مشاهده کرد که نامه های موجود در
آن با توجه به انواع و ارکان نامه، دارای ویژگیهای سبکی خاص و متفاوتی هستند. 

نتیجه گیری: در نامه های شاهنامه، هماهنگی
کاملی بین محتوای نامه ها و الفاظ و کلمات و عباراتی که در نامه ها استفاده شده اند،
وجود دارد. در نامه هایی که حاوی خشم و
خشونت هستند (مانند تهدیدنامه ها و بیم‌نامه ها) کلمات و عبارات خشن هستند
و برعکس در نامه های دوستانه (مانند صلح‌نامه) از کلمات لطیف و عباراتی ملایم
استفاده میشود. تعداد جملات معلوم بسیار بیشتر از جملات مجهول است و وجه خبری نیز
بیشترین بسامد را از میان وجوه افعال داراست. در نامه های شاهنامه به ترتیب بسامد
آرایه هایی مانند اغراق، تشبیه، استعاره و کنایه در بخشهای مختلف نامه ها بطور
پراکنده وجود دارد. همچنین افکار و مضامین متنوعی در نامه ها درج شده است که از آن
میان، آغاز نامه ها با یاد خداوند، ذکر صفات خداوند خصوصاً تأکید بر دو صفت
آفرینندگی و خداوندی، ستایش از مخاطب، پند و اندرز، دعوت به دادگری، مفاخره و...
به ترتیب بسامد بیشتری دارند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1266