%0 Journal Article
%T تقابل من و فرامن در ساختار فکری مولانا براساس سبک نحوی جملات
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Esmaeil Sadegh
%A Shahrooz Jamali
%A Morteza Razzaqpour
%D 2022
%\ 2021/02/16
%N 71
%V 15
%P 119-135
%K Masnavi
%K  I
%K  Faraman
%K  Syntactic structure
%K  Contrast
%X زمینه
و هدف:
مثنوی یکی از ژرفترین آثاری است که پیوسته از جهات گوناگون مورد نقد، تحلیل و ارزیابی
قرار گرفته است. یکی از ویژگیهای متمایز و منحصربفرد این شاهکار ادبیات عرفان
فارسی، ساختار تقابلی و نحوۀ بکار بردن این تقابل در ساختار نحوی جملات مثنوی است.
ازآنجاکه الگوی نحوی مثنوی در ساختار واژگان متقابل درجهت کارکرد معنایی مفاهیم
عرفانی از جمله استعلا و برتری (فرامن-جان روح) در مقابل (من-جسم-کالبد) است،
این نوشته به نگرش تقابلی ساختار جملات مثنوی و نقش و کاربرد آن در خروج معانی از
جایگاه مادی به ملکوتی و استعلای «من» زمینی به فرامن در دستگاه فکری مولانا
میپردازد و با استناد به رهیافتهای دانش سبک‌شناسی و نشانه شناسی ساختگرا براساس
تحلیل متن در قالب تقابلهای ساختاری و بنیادین در نحو، جمله پردازی مولانا را مورد
واکاوی قرار میدهد.

روش
مطالعه:
پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی
انجام شده است.

یافته ها: در ساخت اندیشگانی
مولانا همۀ پدیده ها و وقایع ازجمله ساختار نحوی جملات از جهات مختلف در راستای
تقابل جسم و روح یا دنیا و آخرت و از نظرگاه بار معنایی و ارزشی این تقابل مورد
توجه قرار گرفته اند.

نتیجه گیری: با بررسی این ساختار
نحوی میتوان دریافت مولانا به نحو شگفت‌انگیزی در هدفی غیر از زیبایی شناسی و
بلاغت بمنظور توجه به بُعد معنایی تقابلها در چهارچوب الگوی عرفانی از این شیوه
بهره برده است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1237