%0 Journal Article
%T قابلیتهای نمایشی شاهنامۀ فردوسی (با مطالعۀ موردی داستان بیژن و منیژه و سیاوش)
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Omal-Banin Dashti Rahmatabadi
%A Mahboubeh Zia Khodadadian
%A Batool Fakhraslam
%A Mehdi Norouz
%D 2022
%\ 2020/10/31
%N 70
%V 14
%P 75-92
%K Shahnameh
%K  Ferdowsi
%K  Dramatic Elements
%K  Bijan and Manijeh
%K  Siavash
%K  story
%K  show
%X زمینه
و هدف:
قصه‏ها، افسانه‏ها و اسطوره‏های ادبیات کهن ایرانی، پشتوانۀ غنی ادبیات نمایشی
بشمار میروند. شاهنامه به ‌لحاظ ابعاد زیبایی‌شناسانه و ویژگیهای ساختاری و زبانی،
قابلیت و کارکردهای ارزشمندی در حوزۀ هنرهای نمایشی دارد. این اثر براحتی میتواند
منبع الهام و بستر مهمی برای شکل‌گیری و تحول تئاتر ایرانی باشد. هدف این پژوهش
بررسی دو داستان سیاوش، و بیژن و منیژه از
شاهنامه و شناخت عمیقتر از ویژگیهای سبکی شاهنامه است که میتواند در تبدیل آن به
اثری نمایشی مؤثر باشد.

روش
مطالعه:
روش انجام این پژوهش توصیفی-تحلیلی و داده یابی آن کتابخانه ای است.

یافته ها: شاهنامه یکی از
برجسته‏ترین و زیباترین نمونه‏های ادبیات کلاسیک ایران و جهان است که با ارائۀ
بهترین تصویرسازیها، مخاطب خویش را یاری کرده تا خود را در میانۀ داستان تصور ‏کند
و با کنار هم قرار دادن ابیات، روند داستان را همچون فیلم و نمایشی بوضوح درک کند.

نتیجه گیری:
هر دو
داستان سیاوش، و بیژن و منیژه دارای تمامی عناصر دراماتیک هستند و قابلیت صددرصد
را برای تبدیل شدن به نمایشنامه یا فیلمنامه دارا هستند. در این دو داستان بلند
شاهنامه، عناصر پیرنگ، شخصیت‌پردازی، گفت‌وگو، صحنه و مکان، اوج، پیچیدگی، کشمکش،
بحران، و تعلیق بوضوح و هنرمندی هرچه تمامتر حضور دارند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1224