%0 Journal Article
%T سبک شعر خواجه حسین مروی
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Ahmad Alizadeh
%D 2021
%\ 2020/07/31
%N 60
%V 14
%P 151-166
%K Khajeh Hosayn Marvi
%K  Divan
%K  Poetry style
%K  Linguistic level
%K   Literary level
%K  Intellectual level
%X زمینه و هدف: خواجه حسین مروی (تولد: مرو، ظاهرا934ً -وفات: کابل 979ق) از اخلاف علاء‌الدولۀ سمنانی، از شاعران، نویسندگان و هنرمندان خوب ایرانی در نیمۀ دوم قرن دهم، از سلک شاعرانی است که در دورۀ صفویه مقارن سلطنت شاه تهماسب اول (930-984ق) به سرزمین هند سفرکرده، در دربار ناصرالدین همایون شاه و فرزندش جلال‌الدین اکبرشاه از ارج و منزلت خاص برخوردار بوده است. موضوع این مقاله بررسی سبکی دیوان این شاعر در سه سطح زبانی، ادبی و فکری بر پایۀ کتاب کلیات سبک‌شناسی سیروس شمیساست.
روش مطالعه: روش تحقیق در این مقاله بصورت تحلیلی - توصیفی است.
یافته ها: موضوعات شعری او عبارتند از: تحمیدیه، مدح، عشق، مفاخره، ساقی‌نامه، رثاء، پوچ‌انگاری هستی و اغتنام وقت، تقدیرگرایی و مطالب اخلاقی. تأثر کمرنگی از شعر سعدی و حافظ در اشعار او دیده میشود و تأثیر او بر فیضی-بزرگترین شاعر پارسیگوی هند در قرن دهم که ارادت و شاگردی ویژه ای به مروی داشته_محسوس است. سبک او وقوع‌سرایی است و عشق مجازی در شعرش با سوز و تأثیر خاصی نمایان است.
نتیجه گیری: از سنن شعری شاعران سده های پیشین هم در شعرش تأثیراتی دیده میشود. شعر او دربرگیرندۀ مضامین عاشقانه، مدح، رثاء، ساقی‌نامه و مضامین اخلاقی است. شعر او درعین عدم تکلف و خالی بودن از تعقیدات لفظی و معنوی باسوزوگداز و اثرگذار است. سیاقه الاعداد و ماده تاریخ دو صنعت بدیعی مورد علاقۀ اوست و ازلحاظ تصاویر شعری تشبیه محسوس ایماژ غالب دیوان است. با تصحیح کامل دیوان و اثر دیگر او میتوان گوشه های مبهمی از تاریخ ادبی ایران در قرن دهم را روشن کرد و چهرۀ واقعی این شاعر و هنرمند ارجمند ایرانی را بهتر نمایان کرد و در بررسی سیر تاریخی «غزل فارسی» از آن بهره مند شد.
%U https://bahareadab.com/article_id/1102