%0 Journal Article
%T جایگاه ثابت پیر در سیرتحول معنایی مولفه های تصوف ازسده چهارم تا سده هفتم
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Reza  Ashrafzadeh
%A Ali  Mandegar
%A Seyed Majid  Taghavi Behbahani
%D 2020
%\ 0000/00/00
%N 53
%V 13
%P 119-134
%K Pierre
%K  Vali
%K  Sufism
%K  Sufi Nema
%K  Sheikhokhit
%K  Hypocrisy
%X این مقاله میکوشد ضمن نمایاندن جایگاه پیر در دستگاه تصوف، به نقد
این جایگاه بپردازد. با استناد به گزیده هایی از آثار متصوفه طی قرون چهارم تا
هشتم هجری(اورادالاحباب: باخرزی، کشف المحجوب: هجویری، اسرارالتوحید: محمّدبن منوّر،
قوت القلوب: ابوطلب مکّی، مروّج الذهب:
مسعودی، شرح تعرّف: مستملی بخاری، شرح گلشن راز: لاهیجی، آداب الصوفیه: نجم الدین
کبری، رسالۀ قشیریه: ابوالقاسم قشیری، تذکرۀالاولیا: عطار، عوارف المعارف: ابوعمر
سهروردی، آداب المریدین: ابونجیب سهروردی، اللّمع فی التصوّف: ابونصر سراج، انیس التائبین:
احمد جام و مرصادالعباد: نجم الدین رازی) به عقاید گوناگون عرفا دربارۀ پیر
پرداخته شده است. با گذشت زمان و قدرت گیری دستگاههای تصوف، کار به جایی رسید که این
عقاید و رفتارهای نامتعارف ومتعاقب آن، فضا برای فساد در برخی گروههای متصوّفه
فراهم شود و سبب شد تا صوفی نمایان به جان و مال مردم دست درازی
کنند و با نشرعقاید خرافه گونه موجبات انحراف
جامعه آن روز رافراهم کنند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1000