%0 Journal Article
%T شیوۀ خاص مولوی در بیان موضوع«غفلت ممدوح و مذموم» با استفاده از تمثیل و حکایت
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A اسماعیل  بهرامی
%A علی حیدری
%A مسعود  سپهوندی
%D 0000
%\ 0000/00/00
%N 46
%V 12
%P 281-301
%K مثنوی معنوی
%K  تمثیل
%K  رمز
%K  غفلت ممدوح
%K  غفلت مذموم
%X مثنوی
شاهکار عرفانی مولانا از معدود آثاری است که در عین دیرینگی، از بسیاری جوانب
همچنان تازگی و طراوت خود را حفظ نموده است. یکی از جنبه های تازگی این اثر،
استفاده از تمثیل و رمز در بیان مفاهیم عرفانی است. بعلاوه در میان آثار کهن،
چشمگیرترین اثر ادبی که تمثیل در آن بسیار به چشم میخورد مثنوی مولوی است. مولانا برای نزدیک کردن مطالب عرفانی به
ذهن و فهم و ادراک شنوندگان و همچنین تبیین مقصود خود به تمثیل متوسل شده است و
هرقدر که مسئله ای مبهمتر و پیچیده تر باشد بر تعداد تمثیلها میافزاید . باوجود
این که مولوی در حکایات تمثیلی تحت تاثیر سبک و سیاق قصص قرآنی است اما در تمثیل
دارای سبک شخصی است.در این تحقیق که به روش توصیفی- تحلیلی نوشته شده است،
حکایات و تمثیلهای مربوط به موضوع «غفلت ممدوح و مذموم» و شیوۀ سمبل پردازی در این
تمثیل ها بررسی میشود.نتایج تحقیق نشان میدهد که مولانا تنها از یک تمثیل برای
بیان غفلت ممدوح استفاده کرده است اما تمثیلهای طیادی را برای توضیح غفلت مذموم به
کار برده است. سمبلها و رمزهای غفلت در مثنوی خواب( برای غفلت ممدوح و مذموم)،
چنگ، شب، پنبه، پرده و تخم هستند. مولانا علت غفلت آدمی را نفس، آرزو، دنیا و
نعمتهای آن، گستاخی و نعمتهای خداوند میداند
%U https://bahareadab.com/article_id/853