%0 Journal Article
%T مناسبات بینامتنی اشعار ادیب المماک فراهانی و فرّخی یزدی با شاهنامۀ فردوسی
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A جلیل تجلیل
%A نگار رشید
%A علی محمّد سجادی 
%D 0000
%\ 0000/00/00
%N 45
%V 12
%P 19-39
%K شاهنامه
%K  ادیب الممالک
%K  فرّخی یزدی
%K  بینامتنیّت
%K  محتوا
%K  صورت
%X ادبیّات دورۀ مشروطه با همۀ تحوّلاتی که
در محتوا و فرم و قالب شعر فارسی ایجاد کرد، وامدار گذشتۀ خود است. از آن جا که
ماهیّت انقلابی و پرشور شعرِ این دوره بیش از هر چیز نیازمند تقویت همگرایی جمعی و
ملّی و برانگیختن احساس میهن دوستی و بیگانه ستیزی ایرانیان بوده، خصایص حماسی -
اعمّ از صوری و محتوایی- و ظرفیّتهای انگیزشی شاهنامۀ فردوسی، یکی از بهترین زمینه ها برای دستیابی به این اهداف
آرمانی به شمار می آمده است. مقالۀ حاضر با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با
بهره گیری از نظریۀ بینامتنیّت در پی آن است که اثرپذیری دو تن از شاعران بزرگ
دورۀ مشروطه یعنی ادیب الممالک فراهانی و فرّخی یزدی را از شاهنامۀ فردوسی بررسی
کند و مناسبات موجود میان اشعار آنها را در مؤلّفه های گوناگونِ محتوا (بهره گیری
از تلمیحات شاهنامه ای و موازی سازی و شبیه سازی تاریخی) و صورت (زبان، تصاویر
بلاغی و مؤلّفه های موسیقایی) تحلیل نماید. بر اساس نتایج پژوهش، این اثرپذیری یک
تقلید صِرف نبوده و این دو شاعر الگوهای جدیدی را به ویژه در زمینۀ دگردیسی
شخصیّتها و موازی سازی و شبیه سازی تاریخی ایجاد کرده اند. همچنین روابط بینامتنی اشعار این دو شاعر با شاهنامه
از نوع بینامتنیّتِ قوی است؛ زیرا در هر دو سطحِ محتوا و صورت از شاهنامه تأثیر
پذیرفته اند.
%U https://bahareadab.com/article_id/804