%0 Journal Article
%T بازتاب نابینایی در آثار عطار و مولوی
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A افسانه آهنگری
%A احمد غنی‌پور ملکشاه
%A مسعود روحانی
%A حسین حسن‌پور آلاشتی
%D 2025
%\ 1404/01/23
%N 113
%V 18
%P 79-97
%K نابینایی
%K  نابینایان
%K  معلولیت
%K  عطار
%K  مولوی
%K  آثار
%X زمینه
و هدف: نابینایی از انواع معلولیتهای جسمی
است که در ادبیات فارسی به ویژه در متون عرفانی کاربردی نمادین و تمثیلی داشته،
این در حالی است که کمتر به نحوۀ زیست و تعاملات اجتماعی نابینایان و باورهایی که
پیرامون آنها مطرح بوده توجه شده است. پژوهش حاضر به این جنبۀ اخیر از نابینایی در
آثار عطار و مولوی پرداخته و کوشیده است تا دیدگاه دو عارف را نسبت به نابینایان
دریابد.

روشها: این جستار به شیوه توصیفی‌ - تحلیلی از طریق
مطالعه منابع کتابخانه ای، فیش‌برداری و تحلیل آنها صورت گرفته است.

یافته ها: یافته ها بیانگر آن بود که به دلیل رواج
باورهای نادرست و خرافی نگاهی منفی و غیرمنصفانه پیرامون معلولان از جمله
نابینایان مطرح بوده و این بدبینی در برخی آثار عطار و مولوی بازتاب یافته است.

نتایج: عطار و مولوی رویکردی اخلاقی نسبت به نابینایی داشته و آن را نوعی
مجازات الهی که نتیجه عناد و سرکشی و ابتلا به گناه است، دانسته اند. عطار در آثار
خود توجهی چندان به ابعاد زندگانی نابینایان نداشته و از وجود آنان در توضیح و
توجیه پاره ای معانی عرفانی و اخلاقی بهره جسته است. هرچند در حکایتهای مولوی گاه
شاهد تناقضاتی دربارۀ نابینایان هستیم امّا در عین حال نشانه هایی از همدلی و
احترام نسبت به آنان دیده میشود. مولوی نقص عضو را به هیچوجه مانع ارتباط با خالق
و رشد فردی ندانسته است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1868