%0 Journal Article
%T تحلیل هرمنوتیکی نمادهای نفس در مثنوی معنوی بر مبنای هرمنوتیک نوین شلایرماخر
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A سعیده اعیان‌فرد
%A محمدعلی شفایی
%A اشرف چگینی
%D 2024
%\ 1402/11/12
%N 103
%V 17
%P 1-31
%K هرمنوتیک
%K  شلایرماخر
%K  مثنوی معنوی
%K  نمادهای نفس
%X زمینه و هدف: علم هرمنوتیک‌، جریان فهم و شیوه های آن را بررسی میکند. اینکه متن
چیست، معنا کدام است، چه نشانه هایی برای رسیدن به این معنا وجود دارد و تکلیف
مخاطب در برابر متن چگونه است. ریشۀ پیدایش این علم به تفسیر متون مقدس برمیگردد.
تلاش برای فهم معنای حقیقی که تنها صاحبان معرفت قادر به درک آنند.

روشها: شیوۀ گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای بوده و از روش توصیفی ـ
تحلیلی برای تحلیل داده ها استفاده شده است.

یافته ها: ‌موضوع مورد بحث در علم هرمنوتیک‌، متون است و چگونگی فهم مخاطب از
متن و پرسشهای بی‌منتهایشان موضوعی است که در این علم دنبال میشود. هرمنوتیکهای
سنتی معتقدند متن دارای معنایی قطعی است که باید آن را کشف کرد. در مقابل
هرمنوتیکهای مدرن، مرگ مؤلف را اعلام کرده اند، به این معنا که متن با هر بار
خواندن دوباره آفریده میشود. مباحث هرمنوتیکی به جهت شباهتهای متون ادبی با متون
مقدس، به متون ادبی نیز کشیده شده است و یکی از کتبی که ظرفیتهای زیادی برای تحلیل
از زاویۀ هرمنوتیکی دارد، مثنوی معنوی است.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان میدهد که مولانا به ترتیب
بسامد از حیوانات خر، مار، گرگ، سگ، شیر، گاو، موش و... در جایگاه نماد برای معرفی
نفس استفاده کرده است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1708