%0 Journal Article
%T انواع تصویرگری در بازنویسیهای شاهنامه و تأثیر آنها بر نوع بازنویسی
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A مریم حیدری
%D 2024
%\ 1402/09/15
%N 102
%V 17
%P 287-315
%K تصویرگری
%K  بازنویسی
%K  شاهنامه
%K  کودک و نوجوان.
%X زمینه و هدف: آثار بازنویسی شده در اصل، متونی کهن هستند که به لحاظ
زبانی و مضمونی، برای خوانندۀ امروز مناسب‌سازی شده اند. شاهنامه به عنوان یکی از
گرانسنگترین آثار ادبی ایران، به دفعات و به اشکال گوناگون، بازنویسی شده است. در
اغلب این بازنویسیها تصویر، متن را همراهی میکند. در این مقاله ضمن معرفی سبکهای
تصویرگری در بازنویسیهای شاهنامه برای کودکان و نوجوانان، انواع برهم کنش متن و
تصویر در هر سبک نیز توصیف و نقد شده است. 

روش مطالعه: این پژوهش با استناد به منابع کتابخانه ای و روش توصیفی-تحلیلی
نگارش یافته است. جامعۀ مورد مطالعه بازنویسیهای شاخص شاهنامه است. 

یافته ها: با اینکه انتظار میرود در تصویرگری شاهنامه، به عنوان متنی کهن،
بیشتر به شیوۀ سنت گرا عنایت شده باشد، یافته ها نشان میدهند که سبکهای تصویرگری
شاهنامه طیف گسترده ای را در برمیگیرند که شیوه های واقعگرا و سبکهای نو (شامل
اکسپرسیونیسم، طنز کارتونی، سوررئالیسم، و کوبیسم) را نیز شامل میشوند. 

نتیجه گیری: از بررسی سبک این متون بر می‌آید که شیوۀ واقعگرا و در ذیل آن کمیک
استریپ به تدریج به دست فراموشی سپرده شده و در عوض، پیروی از سبکهای کارتونی و
انتزاعی به نوعی سنت مبدل گشته است. این تغییر رویکرد، در وجه کلامی بازنویسیها
نیز مشهود است؛ بدین ترتیب که به موازات فاصله گرفتن تصویرها از واقعیت،
بازنویسیها نیز به سمت اقتباس و بازآفرینی میل کرده اند و رابطۀ قرینگی بین متن و
تصویر، جای خود را به رابطۀ کاهشی، افزایشی، و تقابلی داده است.


%U https://bahareadab.com/article_id/1706