%0 Journal Article
%T بررسی شیوه های غلو در شعر آیینی فارسی با موضوعیت اوصاف امام علی (ع)
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A ابراهیم واشقانی فراهانی
%A میثم اکبرزاده
%D 2024
%\ 1402/02/01
%N 95
%V 17
%P 1-20
%K غلو
%K  امام علی (ع)
%K  شعر آیینی
%K   خداانگاری
%K  تفویض
%K  اباحه گری.
%X زمینه و هدف: غلو در معنی بزرگ‌مایی پدیده ها بدانسان که عقل امکان آن را
نپذیرد، یکی از شیوه های مهم بیان بشری است. غلو در شعر، حضور گسترده دارد و به آن
زیبایی و قدرت تأثیر میبخشد، اما هنگامی که شعر میباید در افزودن بر زیبایی و
تأثیرگذاری، حاوی دقّت و حامل حقیقت باشد، غلو میتواند به آفت آن مبدّل شود. یکی
از عرصه های حضور گستردۀ غلو در شعر فارسی، شعر آیینی است، اما غلو در این گونۀ
بارور شعر فارسی، خالی از آسیب هم نبوده است. هرچند که غلو در شعر آیینی فارسی،
ریشه در عشق و علاقۀ سرایندگانشان به انبیا و ائمه (ع) دارد، اما گاه عشق و علاقۀ
به دور از آگاهی، منجر به غلوهایی منافی حرمت والای آن وجودهای گرامی میشود و به
صحت باورهای عامۀ باورمندان نیز آسیب میزند. هدف مقالۀ حاضر، بررسی ماهیت غلو و
تبیین شیوه ها و شعب آن در شعر آیینی فارسی با تکیه بر غلو در اوصاف امام علی (ع)
است.

روشها: روش بررسی در مقالۀ حاضر،
ترکیبی از دو روش توصیفی و تحلیلی است. نخست به توصیف ماهیت غلو و گونه ها و شیوه ‌های
آن و تبیین نگاه دین اسلام، پیامبر (ص)، ائمۀ اطهار (ع) و علما دربارۀ غلو پرداخته
میشود. سپس شیوه های غلو در شعر آیین فارسی تحلیل میگردد. دایرۀ موضوعی بررسی نیز
اوصاف امام علی (ع) در دیوانها، جنگها، مجموعه ها و پایگاه های اینترنتی شعر فارسی
است.

یافته ها: یافته های این پژوهش، گویای حضور وسیع غلو در شعر آیینی فارسی و
بویژه در اوصاف امام علی (ع) است.

نتیجه گیری: حضور غلو در شعر آیینی فارسی، به شیوه ‌های متنوعی چون خدای‌انگاری،
تفویض، اباحه گری، خوارداشت و شیوه های دیگر است که گاه در درجات خفیف است و گاه
به درجات شدیدی میرسد. این غلوها گاه الحادیند، اما گاه تنها حاوی درجاتی از
انحراف عقیده اند. نیز غلوها گاه موجب تعظیم و تکریم هستند، اما گاه نه تنها حاوی
هیچ حسنی نیستند، بلکه از سنخ نقض غرضند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1591