%0 Journal Article
%T سبک شناسی لایه ای شروه های جنوب (لایه های آوایی و بلاغی)
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A علی نوربخش
%A جلیل مشیدی
%A فاطمه سلطانی
%D 2023
%\ 1401/01/30
%N 84
%V 16
%P 221-245
%K شعر عامیانه
%K  جنوب
%K  شروه
%K  سبک شناسی
%K  لایۀ آوایی
%K  لایۀ بلاغی.
%X زمینه و هدف: سبک‌شناسی لایه ای،
که با رویکردی نوین به تحلیل و بررسی متون ادبی میپردازد، بعنوان پایۀ علم زبان‌شناسی
مطرح است. به کمک هرکدام از زیرلایه های این سبک، ویژگیهای پربسامد آثار تشخیص
داده میشود. شروه ، گونه ای از شعر عامه در جنوب ایران است که در دورۀ بازگشت ادبی
رواج و کمال یافت. سبک‌شناسی گونه های ادبی، که در شرایط خاص مکانی، فرهنگی و
جغرافیایی ظهور میکنند، میتواند به شناخت دقیق انواع ادبی و غنای تاریخ ادبیات کمک
کند. 

روش مطالعه: این پژوهش به روش
توصیف و تحلیل کیفی، به بررسی لایه های آوایی و بلاغی شروه های جنوب میپردازد.
جامعۀ آماری پژوهش، شروه های محیا، فایز، باقر لاری و کتابهای شروه سرایی در
جنوب ایران اثر علی باباچاهی، دشتی و دشتستان اثر عبدالمجید زنگویی، ترانه های
محلی فارس از صادق همایونی و ادبیات عامیانۀ بوشهر تألیف عبدالله رضایی
است. داده ها بصورت اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده است.

یافته ها: شروه ها که مهمترین
گونۀ آوازی شعر عامۀ جنوب ایران هستند با توجه به وزن، قالب انحصاری، محتوا،
ارتباط با موسیقی و ساختار کوتاه خود بعنوان یک ژانر ادبی از سایر امکانات زبانی و
شگردهای ادبی برای ادبیت بخشیدن به متن خود استفاده نموده اند. این گونه همواره در
قالب دوبیتی که یادگار اوزان اصیل پارسی است سروده شده و ساختار آوایی آنها بسیار
قوی است.

نتیجه گیری: بررسی و تحلیل شروه ها
از منظر سبک‌شناسی لایه ای در دو زیر‌لایۀ آوایی و بلاغی نشان میدهد که در این
اشعار از سایر تکرارهای آزاد و منظم موسیقایی، تناسب واژه ها، سایر عناصر بدیع
لفظی، معنوی و صور خیال برای تقویت سطوح آوایی و بلاغی با بسامد بالایی بهره گرفته
شده است. این شگردها امکانات ارزشمند زبانی هستند که بطور طبیعی در برجسته سازی
زبان این نوع شعر به کار رفته اند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1436