%0 Journal Article
%T بررسی تقابل در بخش تاریخی شاهنامه از نظر رویکرد ساختارگرایانۀ استروس (مطالعۀ موردی داستان بهرام گور، خسرو انوشیروان، و بهمن)
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A مریم  علوی
%A پروین دخت  مشهور
%A محمد  فاضلی
%D 2022
%\ 1400/08/22
%N 80
%V 15
%P 213-229
%K شاهنامه
%K  تقابل
%K  نظریۀ لوی استروس
%K  بهرام گور
%K  خسرو انوشیروان
%K  بهمن
%X زمینه و هدف: بررسی و تحلیل تقابلهای متن برای رسیدن به ماهیت مفهوم مرکزی در
اثر، ازطریق تحلیل تقابلهای دوگانه یکی از شیوه های مطالعاتی متون در روش
ساختگرایان است. کلود لوی استروس، از زبانشناسان ساختگرا، قائل به تقابل دوقطبی یا
تقابل معنایی است. بر بنیاد نگرش تقابلی،
بسیاری از داستانهای شاهنامه از تقابلهای دوگانه شکل گرفته است؛ هدف اصلی این
جستار بررسی تقابل در دو داستان بخش تاریخی شاهنامه بر پایۀ نظریۀ ساختگرای استروس
میباشد.

روش مطالعه: نگارندگان در این مقاله به شیوۀ توصیفی-تحلیلی برمبنای روش سندکاوی
و مطالعات کتابخانه ای در سه داستان بخش تاریخی شاهنامه یعنی داستان بهرام گور،
خسرو انوشیروان، و بهمن به بحث و بررسی پیرامون تقابلهای دوگانه از نظر لوی استروس
پرداخته اند. 

یافته ها: در بخش تاریخی شاهنامه تحت تأثیر بخش اساطیری آن و نیز مفهوم ثنویت
در اساطیر، همچنان با زیرساخت تقابلهای دوگانه با وقایع تاریخی مواجه هستیم.

نتیجه گیری: تقابلهایی موجود در بخش تاریخی شاهنامه
مانند تقابل دادگری و ستم، ایران و انیران، نبرد میان خیر و شر، تقابل پدر و پسر و
یا رویارویی با حیوانات درنده خو وحشی همه در خدمت تقابلهای کلّیتر و درجهت تقویت
سویه های متقابل بنیادین اسطوره یعنی اندیشۀ خیر و شر است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1374