%0 Journal Article
%T تحلیل روانشناختی غفلت و اهمالکاری از دیدگاه مولوی و نظریۀ رفتاردرمانی عقلانی-هیجانی آلبرت الیس
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A صدیقه فرمانی
%A فرزانه یوسف قنبری
%A مریم اصفهانی اصل
%A مسعود خردمندپور
%D 2022
%\ 1400/03/24
%N 76
%V 15
%P 47-65
%K مولوی
%K  مثنوی معنوی
%K  غفلت
%K  اهمالکاری
%K  آلبرت الیس
%K  نظریۀ رفتاردرمانی عقلانی-هیجانی
%X زمینه
و هدف:
مثنوی معنوی در آموزه های ارزشمند خود به شیوۀ تمثیل، با بیان حکایات و نکات
اخلاقی همواره انسان را از نگرشهای غیرمنطقی، غیرعقلانی و بیهوده که زمینه ساز
اعمال ناپسند میباشند، برحذر میدارد تا هنگام بروز رنجها و ناگواریها مناسبترین
راهکار را انتخاب نماید. آلبرت الیس روان‌شناس معروف نیز در نظریۀ رفتاردرمانی
عقلانی-هیجانی خود به دوازده باور غیرمنطقی و غیرعقلانی در ذهن اشاره دارد که
اعتقاد به آنها موجب اضطراب و آشفتگیهای روحی افراد میشود. یکی از این نظریه ‌ها
در مورد اهمالکاری میباشد و در پی آن است که چرا انسان تصمیمات خود را به تأخیر می‌اندازد؟
اهمالکاری تمایل به اجتناب از فعالیتها و واگذار کردنِ انجام آنها به آینده تعریف
شده است. در این مقاله ضمن بررسی موضوع غفلت از دیدگاه عرفانی مولوی بعنوان یکی از
عوامل رنجهای بشر و همچنین اهمالکاری که معادل روان‌شناسی این مبحث میباشد، از
میان مصداقهای شیوۀ درمانی الیس در مثنوی، یک حکایت بعنوان نمونه مورد بررسی و
مطابقت قرار گرفته است.

روش
مطالعه:
این پژوهش براساس شیوه تحلیلی-توصیفی و فیش‌برداری از منابع مختلف بویژه مثنوی
انجام شده است.

یافته ها: در باب اهمالکاری
مولانا و الیس بر این باورند که تأخیر در انجام کارها و واگذار کردن آنها به فردا
و آینده بتدریج بصورت عادت ناپسند درآمده و ترک آن بسیار دشوار خواهد بود و موجب
ازدست رفتن فرصتهای عمر و عدم بهره ‌مندی از مواهب زندگی خواهد شد.

نتیجه گیری: مولانا از قرنها پیش و الیس
هر کدام به شیوۀ خاص خود تلاش نموده اند تا انسان قدر زمان و فرصتها را قبل از
آنکه دیر شود، بداند و بتواند باورهای منفی و بیهوده را در ذهن خود تغییر دهد تا
گرفتار خطاهای شناختی و رفتاری نشود و به تعادل روحی و آرامش برسد.
%U https://bahareadab.com/article_id/1304