%0 Journal Article
%T روان‌شناسی کمال (انسان کامل) در غزلیات شمس با تکیه بر نظریه پردازان روان‌شناسان
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A کاملیا محمدبیگی
%A امیرحسین ماحوزی
%A شهین اوجاق علیزاده
%D 2020
%\ 1399/12/10
%N 72
%V 15
%P 35-56
%K روان‌شناسی نوین
%K  روان‌شناسی کمال
%K  انسان کامل
%K  مولانا
%K  غزلیات شمس
%X زمینه و هدف: مولانا
عارفی است که در آثار خود، همه ‌جانبه موضوع انسان و انسان کامل را به بحث میگذارد.
او در اشعارش به معرّفی یک الگو برای کامل بودن و کامل شدن پرداخته است. مولانا با تأمل بر زندگی معنوی و روحی
بشر، برای سوق دادن او به کمال جایگاهی
والا در عرفان اسلامی و ایرانی به خود اختصاص داده است.

روش مطالعه: این مقاله بر آن است تا با روشی توصیفی-تحلیلی به
تطبیق نظریه های برتر کمال در علم روان‌شناسی و غزلیات شمس مولانا بپردازد و انسان
کامل را در اندیشه مولانا در کنار روان‌شناسانی چون آلپورت، مزلو، راجرز،
فرانکل، فروم، یونگ و پرلز بنشاند. 

یافته ها: نتایج نشان میدهد در روند رسیدن به کمال اگرچه که
وجوه تشابه بسیاری در دیدگاههای همه روان‌شناسان نامبرده و مولانا دیده میشود، مانند تحمّل سختیها و گذر از بحرانها،
توجّه به نیازها و مشکلات دیگران، هم افزایی و بسیاری مولّفه های دیگر امّا از
میان این نظریه پردازان، نظریات یونگ (29%) و فروم (22%) بیشترین شباهت و نظریات
پرلز (4%) و راجرز (7%) کمترین نزدیکی را به
عناصر و ویژگیهای «وصال به کمال» در غزلیات مولانا داراست.

نتیجه گیری: البتّه که مولانا در بستر عرفان ایران به مفهوم
انسان کامل پرداخته، اما شیوه ای شخصی در نگاه روان‌شناسانه به انسان و سیر کمال
او در تجربه های ناخودآگاه دیوان شمس دارد، که او را قابل مقایسه با روان‌شناسانی
چون مزلو، یونگ و فروم میسازد.
%U https://bahareadab.com/article_id/1247