%0 Journal Article
%T اتباع سبک زبانی خاص در ادب معاصر
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A فاطمه حاجی آقابزرگی
%A عباسعلی وفایی
%A رضا فهیمی
%D 2021
%\ 1399/05/22
%N 61
%V 14
%P 83-101
%K اتباع
%K  ترکیب
%K  اسم مهمل
%K  سبک زبانی
%K  دستور زبان
%X زمینه و هدف: یکی از مباحث متداول در دستور زبان فارسی، مبحث «اتباع» است. میتوان گفت این موضوع از مواردی است که خارج از تسلّط و اختیار زبانشناسان و کاملاً با دخالت مستقیم مردم در زبان ایجاد میشود و قانون و قاعده آن نیز نه به انتخاب کارشناسی صورت گرفته و نه نظام و اسلوبی کلیشه ای، آن را ایجاد کرده است. مقالۀ حاضر پژوهشی برای شناخت روند شکلگیری و رواج اتباع در زبان و ادبیات فارسی بعنوان سبکی جدید در گفتار مردم است. در این تحقیق آثار ادبی پس از انقلاب مشروطه (که زمان اوجگیری و رواج اتباع است) مورد بررسی قرار گرفته و پس از مقایسۀ بکارگیری اتباع در سبک قدیم، تقسیمبندی تازه ای برای اتباع انجام و نامگذاری شده است؛ همچنین تأثیر احساس انسان در کاربرد اینگونه ترکیبها برای اوّلین بار بررسی شده و همراه با استخراج موارد اتباع در آثار نویسندگان و شاعران معاصر، نحوه شکلگیری و خلق این سبک زبانی و رواج آن بیان گردیده است.
روش مطالعه: روش تحقیق در این مقاله، توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطّلاعات، اِسنادی (کتابخانه ای) است.یافته ها: اتباع پیش از آنکه یک نوع ترکیب در دستورزبان باشد، سبکی خاص در گفتار است که در عصر حاضر از زبان محاوره مردم وارد سبکهای زبانی و ادبی شده است.
نتیجه گیری: تأثیرپذیری مردم از داستانها و مقاله های اجتماعی –خصوصاً در دورۀ مشروطه که مردم بسیار در امور سیاست و خواندن مقاله ها و داستانهای آن روز شرکت داشتند- تأثیر زیادی بر رواج بکارگیری ترکیب مهمل داشته است و همچنین تأثیر زبان محاوره نیز بر این آثار متقابلاً مشهود است. آثاری که زبان محاوره و نقل قول از زبان مردم کوچه و بازار را در متن خود داشته اند مانند: سیاحت‌نامۀ ابراهیم بیک، مقالات چرند و پرند دهخدا، آثار جمال‌زاده و دیگر نویسندگان، از ترکیبهای اتباعی خصوصاً مهمل بهرۀ بیشتری برده اند و نقش بسیاری در رواج این سبک زبانی داشته اند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1114