%0 Journal Article
%T گریه در متون نظم عرفانی (سنایی، عطّار و مولوی)
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A حمید جواهریان
%A حسین آذرپیوند
%D 2021
%\ 1397/07/02
%N 61
%V 14
%P 1-17
%K عرفان
%K  سنایی
%K  عطّار
%K  مولوی
%K  گریه
%X زمینه و هدف: انواع سوزوگدازها، نیازها، دعاها، شادیها، غم‌ها و سوگها، مستقیم یا غیرمستقیم با گریه ارتباط دارند. حالات‌ عرفانی قبض و بسط و تحیّر و فنا که بررسی آنها یکی از دغدغه های ادیبان و جستجو‌گران حیطۀ ادبیّات عرفانی است، همه در این مقال میگنجند؛ لذا شایسته است که این موضوع با تحقیق و بررسی بیشتری به انجام برسد و نه آنچه تا کنون فقط به برشمردن تعداد رقمی این ابیات مختص شده است. در مقالۀ حاضر ضمن برشمردن برخی از انواع مهم و قابل ذکر «گریستن» در جهان‌بینی سه شاعر جریانساز تصوف یعنی سنائی، عطّار و مولانا، طبقه بندی و تحلیل و تشریح اشعار به گونه ای موجز ارائه شده است. به عبارت دیگر، این مقاله به تبیین این موضوع میپردازد که: طبقه بندی گریه در متون نظم عارفانۀ سنایی، عطار و مولوی به چه صورت است و تفاوتهای بارز تفکر و بینش معنوی آنها در این حیطه در کجاست؟روش مطالعه: این مقاله بر اساس روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است.یافته ها: اندوه یا شادی آنگاه که مربوط به این دنیا بوده اند، در نزد این شعرا غم‌‌نما یا شادی‌نما تلقّی میگردند و آنگاه که فرد از تعلقات زمان و مکان خود را رها کرد، گریه و خنده اش، قبض و بسطش، فرح و ملالش و غم و شادیش از جنس دیگری میشود.نتیجه گیری: تشویق به گریه در آثار سنائی بیشتر به زهدگرایی این شاعر باز میگردد؛ در عطّار یکسره مربوط به فراق و دوری از معشوق اصلی است، درحالی‌که در آثار مولانا حال و زیست شاعر ورای خنده و گریه است و این گریه نزد مولانا مبارک حالتی از حالت تحیّر و بیخویشی است.
%U https://bahareadab.com/article_id/1109