%0 Journal Article
%T بررسی سبک‌شناسی غزلیات حسین پژمان بختیاری
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A فرامرز  محمدخانی
%A مظاهر  نیکخواه 
%A حسین  خسروی
%D 2021
%\ 0000/00/00
%N 56
%V 13
%P 57-78
%K پژمان بختیاری
%K  سبک‌شناسی شعر
%K  سطح زبانی
%K  سطح فکری
%K  سطح ادبی
%X حسین پژمان بختیاری از شاعران سنتگرای معاصر است
که اواخر دوره قاجار و دوره پهلوی را درک کرده است. وی بطور کامل قائل به تغییر در
فرم و شکل و قالب شعر نبوده به همین خاطر از جهت قالب و موسیقی پیرو پیشینیان است.
او مخلوطی از اصطلاحات کهن و نو را در شعر خود آورده است. از نظر زبانی سادگی و روانی
کلام در غزلش موج میزند و از واژگان مهجور و متروک استفاده نکرده است. بیشتر از
ردیفهای بلنداستفاده کرده است و تکرار قافیه در بیشتر اشعارش به چشم میخورد.

وی در ساختن ترکیبات نغز و
تشبیهات زیبا، تواناست و عنصر تخیل در آثار او جایگاهی شایسته دارد برخی از ترکیبات
که در شعر خود به کار بسته، عبارت است از: آهنین جگر، شاهمرد، تملق‌گر، شیرین بوی،
عشق‌آور،‌ شکر بوسه، تَروَر، ستمبر، یاوه درا، دورنشین،‌ یاری‌گستر،‌ کامور. از
تشبیهات: گیسوی بلوطی رنگ، بلورین شانه، آسمانی جلوه… اشعار
وی سرشار از مضامین نو و تعابیر بدیع است. هنر تصویرگری شاعر بیشتر استفاده از
آرایه های بیانی، استعاره، تشبیه و کنایه است. این استفاده در حد متوسط و رایج است
بطوری که کلام را پیچیده و معنا را غیر قابل دسترس نمیکند. این پژوهش برآنست تا
ویژگیهای سبکی غزلیات شاعر را در سه سطح زبانی، فکری و ادبی بر مبنای آمارهای دقیق
تحلیل کند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1023