%0 Journal Article
%T عبدی‌بیگ و شیوه شاعری او در مثنوی هفت اختر
%J  ماهنامه علمی سبک شناسی و تحلیلی متون نظم و نثر فارسی 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A علی‌اصغر حلبی
%A هانیه صدری مجد
%D 2018
%\ 0000/00/00
%N 39
%V 11
%P 167-186
%K عبدی‌بیگ نویدی شیرازی
%K  هفت اختر
%K  ویژگیهای سبکی
%K  قرن دهم
%K  نظیره
%X زین‌العابدین عبدی‌بیگ
نویدی شیرازی از جمله شاعران توانمند، پرکار و کمتر شناخته شدۀ عصر صفوی است که
ضمن خدمت در دربار شاه طهماسب و عهده داری منصب استیفا، در مثنوی سرایی و تاریخ‌نگاری
و نظیره پردازی بر آثار حکیم نظامی گنجوی از جایگاهی شایسته و قابل تأمل برخوردار
است. عبدی‌بیگ (921-988 ه.ق) در نیمه اول قرن دهم و دوران آغازین رشد و ترویج سبک
هندی، سرودن شعر را آغاز نمود؛ ازین رو ویژگیهای کمال یافتۀ این سبک، چندان در شعر
او دیده نمیشود و نظیره هایش به جهت تتبّع آثار استادان پیشین چون نظامی و امیر
خسرو دهلوی، از سبکی حدّ واسط عراقی و هندی (سبک بینابین) برخوردار است. منظومه
«هفت اختر» وی که در برابر هفت پیکر نظامی سروده شده، با وجود تأثیر پذیری و
نازلتر بودن نسبت به شاهکار نظامی، به جهت تلاش شاعر در راستای نوآوری و خلق
تصاویر و مضامین جدید، ترکیب‌سازیهای نو، تصرّف در حکایتها و روایت کوتاه و سریع
آنها، از حوزه تقلید صرف دور میشود و ضمن برخورداری از شاخصهای دیگری چون پویایی و
سلامت نسبی زبان، توصیفات دلنشین، نقد اجتماعی و اشارات حکمت‌آمیز در خور شناسایی
و پژوهش ادب دوستان خواهد بود. مقالۀ حاضر، ضمن معرفی اجمالی عبدی‌بیگ شیرازی و
هفت اختر وی به بررسی مؤلفه های سبکی برجسته آن از سه منظر زبانی، بلاغی و فکری
میپردازد و به تبیین جایگاه عبدی‌بیگ از نظرگاه هنر شاعری میکوشد
%U https://bahareadab.com/article_id/10